Duitsland laat Volkswagen niet ten onder gaan. Dat bevestigde vicekanselier Robert Habeck in een recente toespraak. Hoewel de autofabrikant vanwege tegenvallende vraag een aantal fabrieken wil sluiten, ziet de Duitse overheid het belang van Volkswagen voor de economie. Daarom worden subsidies voor elektrische auto’s per 2025 opnieuw ingevoerd – een maatregel die voor- en tegenstanders kent.
Volkswagen in zwaar weer: waarom is overheidssteun nodig?
Het nieuws over de terugkeer van subsidieregelingen raakt niet alleen de autobranche, maar iedereen met interesse in de Duitse economie. Vorig jaar verdwenen de EV-subsidies, waarna de verkoop van elektrische Volkswagens in Duitsland met ruim 40% kelderde. Voor een concern dat zwaar inzet op emissievrije mobiliteit, was dit een behoorlijke dreun.
Volgens Habeck is het van essentieel belang om de sector nu nieuw leven in te blazen. Nederland kent dit dilemma overigens ook, met de discussie over bijtellingsregelingen en aanschafsubsidies. Maar in Duitsland raakt het probleem door de omvang van Volkswagen nog veel meer mensen – de groep medewerkers alleen al bestaat uit tienduizenden gezinnen, van Wolfsburg tot Emden.
Wat betekenen deze maatregelen concreet?
- Verhoogde subsidies: Nieuw aankopen van elektrische auto’s krijgen vanaf 2025 weer een premie, met extra aandacht voor zakelijke rijders en grote wagenparken.
- Belastingvoordelen: Bedrijven profiteren van fiscaal aantrekkelijke regelingen als zij overstappen naar een elektrisch wagenpark.
- Investeringen in innovatie: Er komt meer geld beschikbaar voor R&D gericht op duurzame mobiliteit, zowel voor Volkswagen als andere spelers zoals BMW en Bosch.
Deze fiscale impulsen moeten het vertrouwen in elektrische mobiliteit herstellen en de industrie voorbereiden op een toekomst waarin duurzaamheid centraal staat. Maar er speelt meer dan alleen geld.
Kritiek: is het genoeg en wie betaalt de prijs?
De rekening van deze ‘reddingsoperatie’ komt terecht bij de belastingbetaler. Zulke subsidies worden tenslotte betaald uit algemene middelen. Voor- en tegenstanders spreken zich fel uit: ondersteunt de overheid innovatie of houdt ze een verouderd bedrijfsmodel kunstmatig in leven?
Critici wijzen erop dat structurele problemen – zoals toegenomen concurrentie uit China en stagnerende vraag – meer vragen dan financiële injecties. Zonder een fundamentele vernieuwing van processen, modellen en aanbod, blijft het risico bestaan dat zelfs miljardeninjecties slechts tijdelijk soelaas bieden.
De weg vooruit: meer dan alleen geld nodig
Duidelijk is dat Volkswagen, net als de hele Duitse auto-industrie, voor grote keuzes staat. Groene groei betekent investeren in innovatie en digitalisering én zorgen voor betaalbare, aantrekkelijke modellen. Daarbij moeten merken als Volkswagen ook rekening houden met de wensen van de West-Europese consument, die steeds kritischer kijkt naar duurzaamheid en slimme technologie.
Zelf denk ik dat alleen financiële steun niet het verschil maakt. De vraag is: durft Volkswagen écht het roer om te gooien – bijvoorbeeld met compacte, bereikbare elektrische modellen, of zelfs deelautoconcepten waar steden als Amsterdam en Rotterdam al werk van maken?
Conclusie: balans tussen traditie en vernieuwing
De steun aan Volkswagen symboliseert het dilemma van de moderne economie: houden we vast aan iconische merken, of versnellen we de transitie naar een nieuwe, duurzame mobiliteit? De komende jaren zijn beslissend, niet alleen voor Volkswagen, maar voor de toekomst van Duitse (en Europese) industrie. De belastingbetaler investeert mee, maar verwacht daar ook duurzame vooruitgang voor terug.
