Even voorstellen
Ik ben Nynke, moeder van drie jongens. Voor de geboorte van mijn tweede zoon dacht ik: voedselallergie? Lastig! Krijg je jeuk van zeker, of een beetje last van je buik. (Ja , ook ik dacht zo!) Maar inmiddels weet ik beter.
Moeder van:
Teun (2007) niet allergisch
Boris (2010) allergisch voor koemelkeiwit, pinda en noten
Pelle (2014) niet allergisch
Regelmatig kunt u hier nieuwe informatie en ervaringen lezen, kom dus regelmatig even een kijkje bij mijn ervaringsverhalen nemen. Ik heb de volgende ervaringsverhalen voor u beschikbaar:
Voor meer ervaringsverhalen kunt u terecht op de pagina’s van Anouk, Elice, Zwanette en onze gastschrijvers.
Mijn vriend en ik reisden graag, liefst naar andere werelddelen. Niets regelen en daar wel zien, dat werk. Of kamperen, een beetje simpel. Geen vaste huisjes, geen huisjes op wielen, geen geplande of georganiseerde vakanties. Wel zien hoe de wind waait en wat de dag ons brengt brengen zal.
Met ons oudste kind ging dat ook nog prima. En toen bleek (ook bij ons na vele omwegen) bij onze jongste, Boris, dat hij een overgevoeligheid heeft voor voedsel. En er mogelijk in shock van zou kunnen raken. Heftig allemaal. Maar: een jaar verder en het is weer tijd voor De Grote Vakantie. We willen ons niet laten leiden door angst en dus: ditsie datsie dansie: plannen die vakantie!
Boris is op dat moment anderhalf jaar oud. Een kruipend mannetje. Op zich mooi, een gezonde situatie, zou je zeggen. Voor iedere ouder met een allergisch kind: doodeng! Zo’n kruipend frummeltje dat zich als een stofzuigertje over de vloer voortbeweegt. Met de opening dicht bij alles waar we angst voor hebben. Zoals bijvoorbeeld een verdwaalde pinda.
Plannen en voorzorgsmaatregelen
We besluiten naar Duitsland te gaan; de Duitse ingrediëntenlijsten laten zich immers makkelijk door ons lezen? En hup, met de vouwwagen en kratten vol vacuüm gezogen brood en ander lang-houdbaar-veilig-voedsel op naar ‘het buitenland’. Zelf gemaakte ‘voeder mij niet’ T-shirts en buttons mee…Dit komt wel goed.
We hebben de week nog niet vol gemaakt. Een oneindig aantal zichzelf steeds reïncarnerende wespen, heel nat en heel lang gras, 2 paar rochelende kinderlongetjes, een voortdurende zorg over waar de oudste zich bevindt-( hij kan nog niet zwemmen!) en de afwezigheid van de ‘relax-modus’ bij mij zelf, want andere omgeving, overal eet-gevaar zien; maakten dat we al snel weer naar huis gingen.
Volgend jaar wil ik een huisje! Riep ik. En zon! En een oven!
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
En zo geschiedde een jaar daar op. Even vergetend dat we dus heel slecht Grieks kunnen lezen.
Drie koffertjes voor de kleren en een reuze koffer vol met meel, olie (ja, hebben ze daar allemaal wel, maar je weet nooit) koekjes, chips, drinken en ander veilig spul: op naar de zon! De eigenaar van het huisje werkt ontzettend mee. Hij vindt een winkel voor ons waar ze sojamelk verkopen en sojakaas (weet iemand waar je dat in Nederland vinden kan?), wijst ons de apotheek en biedt aan onze allergenen lijst in het Grieks te vertalen. Ik word hier zo gelukkig van. We hebben al een paar maanden voorpret. En napret! Het werd een top vakantie.
Met onze eigen oven, een groot hek om de tuin, fantastisch weer…en als hoofdtaak van de dag: zelf brood bakken. En op tijd het deeg kneden en het niet helemaal de pan uit laten reizen.
Ik wil maar zeggen; soms moet je het even anders aanpakken dan je gewend bent, maar wat je er voor terug kan krijgen kan echt fantastisch zijn!
Onze wens om ooit nog eens met het gezin terug te keren naar het land waar mijn roots liggen, mooi Indonesië, (het land van de pinda’s) laten we maar even varen. Maar we treuren niet, we verzinnen vast iets anders. De route 66 lijkt ons ook wel wat…Wie weet, ooit, als we genoeg gespaard hebben. En hoe dan? Met een camper natuurlijk! Hebben we in ieder geval onze eigen oven en koelkast bij ons!
Wilt u meer ervaringsverhalen lezen van ouders, lees dan snel verder!
Binnenkort hebben we een bruiloft van een goede vriendin, we moeten er een paar uur voor rijden. We gaan er met ons hele gezin naar toe dus ook onze jongste zoon Boris van 3 jaar gaat mee. Het wordt voor ons tijd niet langer feesten te vermijden vanwege de voedselallergie van Boris. Dit vind ik wel heel erg spannend, zoveel mensen bij elkaar en overal eten… Als een leeuwin zal ik over hem waken, zodat niemand hem iets toe kan stoppen. Boris is zich op dat moment al een klein beetje bewust van zijn voedselallergie, maar toch… hij is nog maar drie. Iets lekkers is zo maar aangenomen!
De voorbereidingen
Ik mailde de aanstaande bruid, over Boris zijn serieuze allergie voor pinda’s, noten en melk, met de vraag of ze mij in contact zou kunnen brengen met de cateraar? Misschien willen ze het menu voor Boris iets aanpassen of kan ik iets meenemen wat lijkt op datgene wat er geserveerd gaat worden op het trouwfeest. Aangezien onze vriendin nu al een aantal jaren aan de andere kant van de wereld woont, lijkt het me voor haar handiger dat ik zelf alvast contact opneem met de cateraar. Uiteindelijk willen we haar er ook niet mee belasten en korte lijntjes werken wel zo prettig!
Ik leg aan de cateraar uit wat er aan de hand is en vraag in hoeverre het voor hen mogelijk is om een veilige maaltijd voor Boris op tafel te zetten. We mailen wat heen en weer. Al snel blijkt dat met een paar aanpassingen Boris redelijk hetzelfde zou kunnen eten als de andere gasten. En dat is fijn!!
Totdat ze vanuit Nieuw-Zeeland belt of het klopt dat ik contact had opgenomen met haar cateraar. Ik schrik een beetje. Oeps, heb ik haar gepasseerd? Dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde haar juist niet opzadelen met onze zorg.
Angst overwint…. of angst overwinnen?
Uiteindelijk durven ze het niet aan. Ze vinden het fijner en veiliger als wij ons eigen eten voor Boris meenemen. En dat kan natuurlijk, maar toch… ik merk dat ik erg teleurgesteld ben. Dat mensen het niet aandurven om een veilige maaltijd op tafel te krijgen. Ik begrijp de angst wel, die ken ik als geen ander. Ik begrijp ook heel goed dat anderen de verantwoordelijkheid niet altijd durven te nemen. En toch merk ik dat ik het jammer vind, dat het niet gelukt is een maaltijd voor Boris te regelen en dat deze keer de angst voor een allergische reactie gewonnen heeft.
Over een paar maanden trouwen we zelf! Een geheel allergievrij menu wordt het niet maar voor Boris zullen er allerlei heerlijke dingen zijn die hij gewoon mag (mee-)eten! Gelukkig is onze cateraar heel bereidwillig om mee te denken. En dat geeft ons echt heel veel plezier! Voor deze dag hebben we een andere ‘leeuwin’ gevraagd (onze vaste oppas) om bij Boris in de buurt te blijven, zodat zij continu een oogje op hem kan houden. Zo kunnen we allemaal zorgeloos gaan genieten van deze dag en van de lekkere hapjes!
Wilt u meer ervaringsverhalen lezen van ouders, lees dan snel verder!
De website Kind en Allergie wordt gemaakt door ouders, voor ouders!
Wij, als ouders die deze website beheren, hebben allemaal te maken met één of meerdere allergisch(e) kind(eren). Onze ervaringskennis wordt door ons verzameld, beschreven en vastgelegd op deze website. Hier kunnen andere ouders dus vele ervaringen en tips lezen over het dagelijkse leven met allergie. Het doel van het delen van onze ervaringskennis is dat andere ouders met deze tips en ervaringen geholpen kunnen worden.
Andere ouders met een allergisch kind kunnen op onze website ook zelf hun ervaringsverhalen en tips achterlaten. Dit kun je doen door contact met ons op te nemen. Door onze ervaringen met elkaar te delen hoeven we niet iedere keer opnieuw zelf het wiel uit te vinden, maar kunnen we elkaar helpen om het dagelijks leven net iets makkelijker te maken.
Regelmatig kun je hier nieuwe informatie en ervaringen lezen, kom dus regelmatig even een kijkje bij ons nemen. We hebben de volgende ervaringsverhalen voor je beschikbaar:
