Binnenkort hebben we een bruiloft van een goede vriendin, we moeten er een paar uur voor rijden. We gaan er met ons hele gezin naar toe dus ook onze jongste zoon Boris van 3 jaar gaat mee. Het wordt voor ons tijd niet langer feesten te vermijden vanwege de voedselallergie van Boris. Dit vind ik wel heel erg spannend, zoveel mensen bij elkaar en overal eten… Als een leeuwin zal ik over hem waken, zodat niemand hem iets toe kan stoppen. Boris is zich op dat moment al een klein beetje bewust van zijn voedselallergie, maar toch… hij is nog maar drie. Iets lekkers is zo maar aangenomen!
De voorbereidingen
Ik mailde de aanstaande bruid, over Boris zijn serieuze allergie voor pinda’s, noten en melk, met de vraag of ze mij in contact zou kunnen brengen met de cateraar? Misschien willen ze het menu voor Boris iets aanpassen of kan ik iets meenemen wat lijkt op datgene wat er geserveerd gaat worden op het trouwfeest. Aangezien onze vriendin nu al een aantal jaren aan de andere kant van de wereld woont, lijkt het me voor haar handiger dat ik zelf alvast contact opneem met de cateraar. Uiteindelijk willen we haar er ook niet mee belasten en korte lijntjes werken wel zo prettig!
Ik leg aan de cateraar uit wat er aan de hand is en vraag in hoeverre het voor hen mogelijk is om een veilige maaltijd voor Boris op tafel te zetten. We mailen wat heen en weer. Al snel blijkt dat met een paar aanpassingen Boris redelijk hetzelfde zou kunnen eten als de andere gasten. En dat is fijn!!
Totdat ze vanuit Nieuw-Zeeland belt of het klopt dat ik contact had opgenomen met haar cateraar. Ik schrik een beetje. Oeps, heb ik haar gepasseerd? Dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde haar juist niet opzadelen met onze zorg.
Angst overwint…. of angst overwinnen?
Uiteindelijk durven ze het niet aan. Ze vinden het fijner en veiliger als wij ons eigen eten voor Boris meenemen. En dat kan natuurlijk, maar toch… ik merk dat ik erg teleurgesteld ben. Dat mensen het niet aandurven om een veilige maaltijd op tafel te krijgen. Ik begrijp de angst wel, die ken ik als geen ander. Ik begrijp ook heel goed dat anderen de verantwoordelijkheid niet altijd durven te nemen. En toch merk ik dat ik het jammer vind, dat het niet gelukt is een maaltijd voor Boris te regelen en dat deze keer de angst voor een allergische reactie gewonnen heeft.
Over een paar maanden trouwen we zelf! Een geheel allergievrij menu wordt het niet maar voor Boris zullen er allerlei heerlijke dingen zijn die hij gewoon mag (mee-)eten! Gelukkig is onze cateraar heel bereidwillig om mee te denken. En dat geeft ons echt heel veel plezier! Voor deze dag hebben we een andere ‘leeuwin’ gevraagd (onze vaste oppas) om bij Boris in de buurt te blijven, zodat zij continu een oogje op hem kan houden. Zo kunnen we allemaal zorgeloos gaan genieten van deze dag en van de lekkere hapjes!
Wilt u meer ervaringsverhalen lezen van ouders, lees dan snel verder!
